"Θεωρώντας, όμως, ότι τα έννομα αγαθά και οι πολιτικές αξίες που διακυβεύονται κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης είναι ζωτικής σημασίας για μια δημοκρατική πολιτεία, θα ήθελα να κάνω ένα βήμα παραπέρα και να στραφώ στην κοινωνία των πολιτών. Και να ζητήσω να συμμετάσχει, εκείνη, ενεργά σε αυτή την προσπάθεια.
Ας προβληματιστούμε στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής κ. συνάδελφε, κι ας αξιοποιήσουμε τη
διεθνή εμπειρία. Για παράδειγμα, με τη δημιουργία ενός παρατηρητηρίου βιντεοσκόπησης των διαδηλώσεων που θα στελεχώνεται από έγκριτους πολίτες καθολικής αποδοχής. Σε άλλες χώρες, όπου το μέτρο έχει εφαρμοστεί επιτυχώς εδώ και δεκαετίες, οι πολίτες αυτοί είναι συνήθως νομικοί. Χωρίς να αποκλείσουμε αυτό το ενδεχόμενο, είμαστε ανοιχτοί στο διάλογο για την περαιτέρω επεξεργασία της πρότασης.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων και παρανοήσεων, προσδιορίζω ότι το οπτικό αυτό υλικό θα παραδίδεται στη Βουλή και θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά ως αποδεικτικό μέσο στις περιπτώσεις διεξαγωγής δίκης".
.
7 Σχόλια
Ο χάρτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην χώρα μας, δεν είναι ένα προϊόν ζυμώσεων, μια κατάληξη ανταλλαγής απόψεων ή ένα πρωτογενές υλικό του Συντάγματος μας, αλλά εισήχθει ακρίτως απο αλλοδαπές κοινωνίες και ενσωματώθηκε στην καθημερινότητα του Έλληνα, χωρίς η πολιτεία πρώτα να έχει μεριμνήσει να τον προσαρμόσει κατάλληλα.
Το συντεχνιακό σύνδρομο που έχει κυριεύσει τον ελληνικό λαό κατακερματίζοντας τον, τον οδηγεί εν τέλει σε άσκηση "πολιτικής βίας" εναντίον των υπολοίπων του κοινωνικού συνόλου. Πρόχειρα παραδείγματα υπεράσπισης του ανωτέρου επιχειρήματος μπορεί κάποιος εύκολα να ανασύρει απο την πρόσφατη ιστορία: αποκλεισμός των εθνικών οδών απο φορτηγατζήδες, καταλήψεις στα Πανεπιστήμια απο μειονότητες φοιτητών, κίνημα "δεν πληρώνω" κτλ. Οι ομάδες αυτές στο σύνολο τους ασκούν εν αγνοία τους πολλές φορές, την λεγόμενη "πολιτική βία".
Μια άλλη εκδοχή της "πολιτικής βίας" εντοπίζεται σαν εκρεμμές πότε στην εγχώρια ακροαριστερά και πότε στην εγχώρια ακροδεξιά.
Σε αυτούς τους δύο -αντίθετους φαινομενικά- πόλους, η βία δεν προέρχεται απο "ακραίες μορφές πάλης για τα εργασιακά δικαιώματα της συντεχνίας" αλλά συνίσταται στα συμπτώματα ψυχικού κενού που εμφανίζουν τα μέλη τους αλλά και στα "ζωώδη ένστικτα αγέλης" κάποιων εξ αυτών.
Άλλωστε είναι πασιφανές, ότι οι πρακτικές, οι τακτικές και οι στόχοι των δυο αυτών συντεχνιών (ακροαριστερά και ακροαδεξιά) κινούνται παράλληλα και εν τέλει τέμνονται. Σκοταδιστές και μηδενιστές στην πλειοψηφία -αν όχι στο σύνολο τους- επιδίδονται σε μαφιόζικες ενέργειες, φασίζουσες συμπεριφορές και στην ιδεοληπτική τους χάρτα δεσπόζει σε κυρίαρχη θέση η αντίληψη της συλλογικής ευθύνης:"Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι", "αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι", "προδότες πολιτικοί" κτλ.
Το πιο λυπηρό στην περίπτωση τους όμως είναι η -ουσιαστικά- υιοθέτηση των αντιλήψεων τους απο την "πνευματική-κουλτουριάκη συντεχνία" του τόπου μας και συχνά η καθοδήγηση τους απο αυτή την συντεχνία. Είναι απο τις σπάνιες φορές που μια συντεχνία καθοδηγεί την δράση της άλλης και έχει πραγματικά πολυ μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον αυτή η στρατηγική.
Όλες αυτές λοιπόν οι μορφές "βίας" προσφέρουν άραγε νομιμοποίηση στην λεγόμενη "αστυνομική βία";
Η νόμιμη αστυνομική βία στην Δημοκρατία είναι απαραίτητη όταν δεν είναι ανεξέλεγκτη, όταν δεν είναι υπέρμμετρη και κυρίως όταν χρειάζεται να ασκηθεί για την αποκατάσταση της έννομης τάξης ή την αποτροπή αδικημάτων ή την σύλληψη κακοποιών, πάντα όμως μέσα στα διακριτά όρια που έχει ορίσει ο νομοθέτης.
Κάθε φορά που παρατηρείται ενα φαινόμενο αστυνομικής αυθαιρεσίας ή βίαιης συμπεριφοράς ενστόλου, η σκέψη των περισσοτέρων είναι ότι θα υπάρξει τελικώς η ατιμωρησία του. Άλλωστε οι εκθέσεις που έχουν δοθεί στην δημοσιότητα απο την Διεθνή Αμνηστία αλλά και οι κατα καιρούς αποφάσεις του Στρασβούργου το επιβεβαιώνουν με τον πιο επίσημο τρόπο.
Στο σημείο αυτό, είναι προς τιμή των συνδικαλιστών της ΕΛ.ΑΣ η νέα ρότα που έχουν χαράξει εδώ και λίγο καιρό:" καταγγέλουμε την βία απ'οπου κι αν προέρχεται", αντίληψη που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη.
Αντιθέτως όμως απο τις περιπτώσεις της υπερβολής στην άσκηση αστυνομικής βίας, παρατηρείται κάποιες φορές η έλλειψη αρκετής βίας ακόμη και η απουσία βίας απο την Αστυνομία,εκεί που θα ήταν απαραίτητη.
Τα αίτια εδώ μπορούν να συμπυκνωθούν στο εξής απλοποιημένο συμπέρασμα: "έλλειψη πολιτικής βούλησης εξαιτίας του πολιτικού κόστους".
Μια άλλη πραγματικότητα είναι ότι αν κατέβεις ποτέ σε διαδήλωση μαζί με τους εργαζόμενους και απέναντι στα ΜΑΤ, θα απορήσεις και εσυ με το πως αντιμετωπίζονται οι διαδηλωτές.