Στις αρχές του 2007, σύμφωνα με τους αναλυτές της αντιτρομοκρατικής διαμορφώθηκαν τα προπλάσματα της νεοτρομοκρατίας, σε μια ανάλογη σύνοδο με αυτή της Πεντέλης, που συνήλθε στην ομώνυμη περιοχή από αντιδικτατορικούς αγωνιστές τους πρώτους μόλις μήνες της μεταπολίτευσης και καθόρισε ιστορικά το προφίλ και τη δυναμική αντίληψη των οργανώσεων που δεν θέλησαν να <<συνθηκολογήσουν>>, επειδή δεν πίστεψαν ότι συντελέστηκε η πτώση της χούντας και αρνήθηκαν να βάλουν το όπλο της κριτικής παρά πόδας.
Το 2007 όμως οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά διαφορετικές. Το ένοπλο ανταρτικό πόλης είχε υποστεί δυναμικά χτυπήματα με την εξάρθρωση της 17Ν και την <<εξουδετέρωση>> όπως καυχησιολόγησαν οι διωκτικές αρχές της ιντελιγκέντσιας του ΕΛΑ, πλην όμως κάποιες σύνθετες αναλαμπές <<αντίστασης>> και σύγκρουσης με το καθεστώς είχαν αρχίσει να διαφαίνονται μέσα από τη φωτιά των...
με εβδομαδιαία συχνότητα επανάληψης πανεκπαιδευτικών συλλαλητηρίων.
Τα ΜΑΤ και κατά συνέπεια οι αστυνομικοί αναγορεύτηκαν για μια ακόμη φορά σε υπ’ αριθμόν 1 αντιπροσωπευτικό εχθρό, για να ακολουθήσουν οι δημοσιογράφοι, που κατά τους διοργανωτές των συλλαλητηρίων υπονόμευαν τον αγώνα. Τότε ξεκίνησαν οι μεγάλες ζυμώσεις σχετικά με τη μορφή και την εντελέχεια του αντάρτικου πόλης, σε σύσκεψη που οι ινστρούχτορες της αντιτρομοκρατικής, εξακολουθούν να προσδιορίζουν ότι έγινε στο … Πολυτεχνείο!
Μέχρι τότε, στο ορατό στερέωμα της διαλεκτικής των οργανώσεων, κυριαρχούσαν ο Επαναστατικός Αγώνας και η Λαϊκή Επαναστατική Δράση. Η ΛΕΔ είχε δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα της νεοτρομοκρατίας στις 11 Ιουλίου 2003 με απόπειρα βομβιστικής επίθεσης στα γραφεία της ασφαλιστικής εταιρείας ALICO στην οδό Μιχαλοκαπούλου, για ν’ ακολουθήσει με διαφορά περίπου δύο μηνών ο Αγώνα, με δίδυμη βόμβα στις 6 Σεπτεμβρίου σε δικαστικά κτίρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό ενός αστυνομικού.
Μία επίθεση που συνδυάστηκε με την πριν από λίγες μόνο ώρες ολοκλήρωση της διήμερης απολογίας του φερόμενου ως αρχηγού 17Ν, Αλέκου Γιωτόπουλου στην πρώτη δίκη των κατηγορούμενων για συμμετοχή στην οργάνωση στο έκτακτο δικαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού.
Την επόμενη χρονιά, έκανε αισθητή την παρουσία της μια ακόμη οργάνωση, η Λαϊκή Θέληση, που τοποθέτησε στις 29 Μαΐου 2004 βόμβα στο δικαστικό μέγαρο Λάρισας η οποία μάλιστα πυροδοτήθηκε με κινητό τηλέφωνο.
Ήταν μια θεαματική ενέργεια αφενός γιατί πυροδοτήθηκε με κάρτα sim, αφετέρου η χώρα βρισκόταν στη τελευταία στροφή πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ενώ σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους των δικαστικών φυλακών της Λάρισας, σημείωναν οι τότε πληροφορίες, επρόκειτο να μεταφερθούν οι καταδικασμένοι για συμμετοχή στην 17Ν.
Έκτοτε η ΛΕΔ συνέχισε τον κύκλο των επιθέσεων με χαμηλής έντασης χτυπήματα, σε αντίθεση με τον Αγώνα με προσέδιδε προϊούσα μορφή και χαρακτήρα στο προτσές των ενεργειών του, με ολοένα αναβαθμισμένες μεθόδους και υλικά μέσα.
<<Οβιδιακές Μεταμορφώσεις>>
Μέσα ωστόσο στους καπνούς των πανεκπαιδευτικών, οι αναλυτές της αντιτρομοκρατικής έμαθαν ότι πραγματοποιήθηκε η επίμαχη σύσκεψη που διαχώρισε οριστικά τις δύο οργανώσεις, με την καθεμιά ν’ ακολουθεί τις δικές της ιδιαίτερες επιλογές, παρότι μέχρι τότε συμπορεύονταν, καθώς προέρχονταν από την ίδια μήτρα.
Και η διαφωνία ήταν δομική. Όπως στην Πεντέλη, που ιστορικά αναφέρεται ότι ο Γιωτόπουλος αντέδρασε με τη λογική των ήπιων επιθέσεων που προέταξε ο ΕΛΑ και μέσα σε ένα βράδυ δημιούργησε την 17Ν.
Εδώ το διακύβευμα ήταν διαφορετικό. Στα πανεκπαιδευτικά αναδύθηκε ένα μαχητικό και έντονα αντικαθεστωτικό πνεύμα, από μαθητές και κλασικούς αντιπροσώπους του αντιεξουσιαστικού χώρου, τους επιλεγόμενους και ως μηδενιστές ιλλεγκαλιστές αναρχικούς, που έθεταν υποψηφιότητα ν’ αποτελέσουν την αβανγκάρντ ενός διαρκούς διευρυνόμενου ένοπλου επαναστατικού κινήματος.
Και από εκεί που η ΛΕΔ ήταν η μικρή αδελφή του Αγώνα, <<απαλλοτριώθηκε>> από τους σύγχρονους ισοπεδωτές και μέσα σε λίγες ώρες άλλαξε όχι μόνο χαρακτήρα, αλλά και ονομασία. Απεμπόλησε το πρώτο συνθετικό της, στο αρκτικόλεξο ΛΕΔ, τη λέξη Λαϊκή δηλαδή και την αντικατέστησε με τη λέξη Ένοπλη.
Επειδή η σημειολογία αρέσκεται σε αυτούς τους χώρους να ανάγεται σε προσδιοριστικό στοιχείο έκφρασης και τροχιοδεικτικού προσανατολισμού της επιδίωξης, η ΕΝΕΔΡΑ <<απαλλάχτηκε>> από το Λαϊκό μανδύα της, επειδή ακριβώς δεν την εξέφραζε πια, αφήνοντας τον Αγώνα να μονοπωλεί και να διεκδικεί τη σύμπραξη με τους … νοικοκυραίους.
Με τη μορφή <<ΕΝΕΔΡΑ>>, δηλαδή Ένοπλη Επαναστατική Δράση έκανε την εμφάνιση της στις 23 Ιανουαρίου του 2007 ΔΥΟ, με βόμβα τοποθετημένη μέσα σε χύτρα ταχύτητας έξω από την Οικονομική Εφορία της Αργυρούπολης.
Την ίδια περίοδο, ο Αγώνας κλιμάκωσε και επαύξησε τη συχνότητα και την ένταση των ενεργειών του, χτυπώντας με ρουκέτα τη βιτρίνα της αμερικάνικης πρεσβείας στις 12 Ιανουαρίου, λαβώνοντας το θυρεό και κατορθώνοντας να πετύχει εκεί που 11 χρόνια νωρίτερα (15 Φεβρουαρίου 1996) είχε αποτύχει η 17Ν, και στις 30 Απριλίου, με πολυβολισμούς δια περιπάτου της πρόσοψης και της σκοπιάς του δεύτερου αστυνομικού τμήματος Νέας Ιωνίας στον Περισσό.
Δεκεμβριανά
Και εκεί που, κατά την σύντομη ιστορική αποτίμηση της αντιτρομοκρατικής, το ελληνικό αντάρτικο πόλης φάνηκε να χάνει κατεύθυνση και το οποιοδήποτε λαϊκό έρεισμα του, τουλάχιστον γι αυτούς που το διεκδικούσαν ή το αναζητούσαν, ήρθε ως … από μηχανής θεός ο Κορκονέας.
Ο αστυνομικός που πυροβόλησε και δολοφόνησε στις 6 Δεκεμβρίου τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ήταν η θρυαλλίδα που άναψε το φυτίλι της διαρκούς έντασης.
Ήταν το γεγονός που κατά το ίδιο επιτελείο των Σοφών της Αγίας Οικογένειας της Αντιτρομοκρατικής, έδωσε πνοή και νόημα στις <<πρωτοποριακές>> επιδιώξεις των νιχιλιστών επαναστατών, που ως γνήσιοι <<φραξιονιστές>>, ξεστράτισαν από τον ορθό δρόμο της ήπιας αντιπαράθεσης και έβγαλαν προς τα έξω ανομολόγητα απύθμενα μίση μέσα από μία ωμά κυνική φρασεολογία και πρακτικές μεθόδους.
Η φωτιά του Δεκέμβρη έφερε στο προσκήνιο τη Σέχτα, η οποία ξεπέρασε στο σπριντ τον Αγώνα με τη δολοφονία του υπαρχιφύλακα της Αντιτρομοκρατικής Νεκτάριου Σάββα (17 Ιουνίου 2009), παρότι χρονολογικά προηγήθηκε ο Αγώνας με τα πυρά κατά αστυνομικών των ΜΑΤ έξω από το υπουργείο Πολιτισμού (5 Ιανουαρίου) που είχαν ως αποτέλεσμα το βαρύτατο τραυματισμό του Διαμαντή Μαντζούνη.
Ίσως μάλιστα, όπως εικάζεται, το χτύπημα της Σέχτας σε ανθρώπινο στόχο και οι αποδοκιμασίες που συγκέντρωσε, ανάγκασε τον Αγώνα να κάνει τη μεγάλη στροφή προς θεαματικές, όσο και εκκωφαντικές βομβιστικές επιθέσεις με βόμβες μεγατόνων έξω από συμβολικούς οικονομικούς στόχους.
Σε προκήρυξη δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι στις 10 Σεπτεμβρίου 2009 και με την οποία έγινε η ανάληψη της ευθύνης για την ανατίναξη παγιδευμένου με τεράστια ποσότητα εκρηκτικής ύλης βαν έξω από το Χρηματιστήριο στις 2 Σεπτεμβρίου, ο συντάκτης του ιδεολογικού μανιφέστου αποκάλυπτε τα εξής:
<<Η ενέργεια αυτή είναι συνέχεια μιας στρατηγικής χτυπημάτων με μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών ώστε να πληγούν υποδομές του πολυεθνικού και ντόπιου κεφαλαίου, στρατηγική που εγκαινίασε η οργάνωσή μας στις 18 του περασμένου Φλεβάρη με την απόπειρα στα κεντρικά γραφεία της Citibank στην Κ. Κηφισιά και συνεχίστηκε με την ανατίναξη του υποκαταστήματος της Eurobank στην Λ. Βουλιαγμένης στην Αργυρούπολη στις 12 του περασμένου Μαΐου>>.
Σε όλο το προηγούμενο διάστημα του Δεκέμβρη διάστημα, η ΕΝΕΔΡΑ είχε εμφανιστεί με βόμβες μέσα σε χύτρες στις 24 Ιουνίου 2008 όταν σημειώθηκε ατελής έκρηξη σε κτίριο όπου στεγάζονται οι εταιρείες Siemens και Bayer, ενώ ακολούθησε με διαφορά περίπου ενός μήνα και συγκεκριμένα στις 29 Ιουλίου, απόπειρα βομβιστικής επίθεσης στα γραφεία της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής του υπουργείου Οικονομικών στην περιοχή του Νέου Κόσμου.
Η σκυτάλη στο αντάρτικο και στις χύτρες, θεωρείται πλέον ότι παραδόθηκε λίγο πριν από το Πάσχα στην πιο αμιγώς μηδενιστικής σημειολογίας σύμπραξη δύο πρώην αναρχικών ομάδων. Στη Συνομωσία Πυρήνων Φωτιάς και στη Φράξια Μηδενιστών, με πλούσιο ιστορικό και εμπειρία στις εμπρηστικές ενέργειες.
Το ότι οι αριστεριστές που είχαν συγκροτήσει τη ΛΕΔ και αργότερα μοιράστηκαν τα κλειδιά της ΕΝΕΔΡΑ με σκληρούς αντιεξουασιαστές, φαίνεται όπως αποφαίνονται οι ιστοριοδίφες ιεροεξεταστές της αντιτρομοκρατικής, από τις προκηρύξεις της Σέχτας. Οι δύο πρώτες είναι αφοριστικά και αφοπλιστικά κυνικές με ρηχό ιδεολογικό εποικοδόμημα, ενώ η τρίτη θα πρέπει να <<σεμνύνεται>> για την αλματώδη αναβάθμιση λόγου και στρουκτουραλιστικής διάρθρωσης τουλάχιστον στο πρώτο μεγαλύτερο τμήμα της, όπου εντοπίζεται η κουλτούρα του συντάκτη των κειμένων της ΛΕΔ και μετέπειτα αυτών της ΕΝΕΔΡΑΣ.
Το συμπέρασμα που προκύπτει ως εκ τούτου είναι ότι, μπορεί οι βασικές οργανώσεις να εξαρθρώθηκαν, υπάρχει ωστόσο μεγάλη δεξαμενή και προπαντός, διάθεση για ένα νέο ξεκίνημα μιας δεύτερης γενιάς της νεοτρομοκρατίας, η οποία όπως πιθανολογείται θα επιχειρήσει να χαράξει το δικό της δρόμο ιδεαλιστικής αντιβίας, απαλλαγμένη από τα λάθη του παρελθόντος.
.
0 Σχόλια